مجلس ایران و مونتاژیسم

من تا حالا فکر می کردم تمام تصاویری که در فیلمهای سینمایی می بینم درست عین واقعیت است. مثلن وقتی در فیلمهای مربوط به جنگ ایران و عراق می دیدم که یک ایرانی به تنهایی یک لشگر عراقی را خلع سلاح می کند، یا مثلن یک جوان ایرانی به تنهایی بر چند سرباز غول پیکر عراقی چیره می شود، همه واقعی است. باور کنید از خوشحالی و غرور در پوست خودم نمی گنجیدم.
من حتی اینقدر کودن بودم که وقتی در پایان فیلمهای « جکی جون » اتفاقات پشت صحنه را هم می دیدم بلد نبودم یاد بگیرم؛ یا باور کنم که احتمال وقوع این اتفاقات در عالم واقع، تقریبن غیر ممکن است.
از این گذشته من اگر یکبار یک هنر پیشه را در خیابان می دیدم که مثلن در فیلمی نقش امیر کبیر را بازی کرده بود، نزدیک بود از تعجب غالب تهی کنم .چرا که در تاریخ خوانده بودم « امیرکبیر» سالها پیش کشته شده اما چگونه حالا در خیابان در حال تردد است.
خلاصه اینکه من از هیچ هنری در حوزه سینما و تصویر و تصویر برداری و هیچ تکنیکی در چنین حوزه های سر در نمی آوردم .تا اینکه خدا پدر و مادر نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی را بیامرزد، که به من آموختند که نه تنها در حوزه سینما و تصویر که در تمام حوزه ها و از آنجمله در سیاست هنری و تکنیکی و فنی به نام مونتاژ وجود دارد و شبکه خبری و تلویزیونی «بی بی سی » در تهیه یک فیلم سینمایی سیاسی، به نام « حمله وحشیانه پلیس و لباس شخصی ها به کوی دانشگاه » از این فن استفاده کرده است.
وخدا پدر و مادر مردمی را بیامرزد که چنین نمایندگانی را برای ما انتخاب کردند و گرنه من می مردم و نمی دانستم که فیلم « یورش وحشیلنه به کوی دانشگاه » مونتاژ است.