بی‌طرفی در روزنامه‌نگاری

متاسفانه در کشور ما، با توجه به اینکه طی سال‌های اخیر، روزنامه‌نگاری قرابت بسیار سنگینی با قلمرو سیاسی پیدا کرده‌است، به محض صحبت از «طرفداری» یا «بی‌طرفی» روزنامه‌نگار، بلافاصله ذهن به سمت گرایش سیاسی متوجه می‌شود، حال آنکه به‌رغم آنکه سیاست خبر‌سازترین حوزه‌ در عالم خبر و رسانه و روزنامه‌نگاری است، اما منظور از بی‌طرفی در این حوزه‌ها بی‌طرفی عام است.
تصور کنید که خبرنگار یک رسانه ناخواسته در معرض گزارش خبر مرگ یکی از نزدیک‌ترین بستگان خود قرار گرفته و قرار است موضوع مرگ گزارش شود. اید‌ه‌ال اخلاق روزنامه‌نگاری این است که این خبر با خبر مرگ یک غریبه توسط روزنامه‌نگار یکسان گزارش شود و احساسات روزنامه‌نگار گزارش را تحت تاثیر خود قرار ندهد. یا مثلا وقتی گزارش‌گری مسئولیت گزارش یک مسابقه ورزشی را بر عهده دارد که خود از علاقه‌مندان و طرفدارن یکی از تیم‌های مسابقه است، منشور حرفه‌ای روزنامه‌نگاری توقع دارد، هیچکدام از مخاطبین روزنامه از گزارش متوجه نشوند که تیم محبوب گزار‌ش‌گر مسابقه کدام تیم است.
با این تعریف «بی‌طرفی» در روزنامه‌نگاری اگرچه یک هدف نیست اما میزان نسبتی که روزنامه، رسانه و روزنامه‌نگاران با آن برقرار می‌کنند، تعیین کننده میزان موفقیت یا ضعف روزنامه‌نگار و در ‌‌نهایت ضعف و قوت رسانه است و از این زاویه بی‌طرفی مطلق می‌تواند برای جامعه رسانه و مخاطبین آن یک «رویا» باشد که روزنامه‌نگار دائم در حال برقراری نسبت نزدیک با آن رویا است. یک نوع «مدینه‌فاضله روزنامه‌نگاری» یا «روزنامه‌نگاری‌ در مدینه فاضله».
اگرچه نمی‌توان روزنامه‌نگار یا رسانه با بی‌طرفی مطلق را سراغ کرد، اما می‌توان گفت موفق‌ترین رسانه رسانه‌ای است که تلاش می‌کند کمترین نسبت را با «طرفداری» از سوژه و موضوع خبر و گزارش برقرار کند.